Γυμναστήριο ή θάνατος

Δεν είναι τόσο ότι βαριέμαι να πάω στο γυμναστήριο, όσο ότι αρνούμαι να πάω στο γυμναστήριο. Γιατί δεν μιλάμε απλά για ένα χώρο με όργανα γυμναστικής που πας για να ασκηθείς και να βελτιώσεις τη φυσική σου κατάσταση, αλλά για μια συγκεκριμένη νοοτροπία ζωής που έχει σημαδέψει μια oλόκληρη γενιά- κυρίως δυτικών καταβολών.

Απορρίπτοντας την πρώτη κλισέ ατάκα περί ηλίθιων που έχουν μόνο το σώμα τους να επιδείξουν. Το να ξέρεις ποιο είναι το ατού της εξωτερικής σου εμφάνισης είναι δείγμα σωστής κρίσης, άρα και ευστροφίας. Το κακό στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η επίδειξη του τουμπανιασμένου σώματος, αλλά η δημοτικότητα που αυτό έχει στον κοινωνικό περίγυρο. Η αποδοχή που έχει ο σφίχτης από το ευρύ κοινό είναι το κίνητρο και ο στόχος ταυτόχρονα. Δεν είναι ο μόνιμος κάτοικος γυμναστηρίου το πρόβλημα, αλλά η λαοθάλασσα των θαυμαστών του.

Το γυμναστήριο συνοδεύεται και με συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Συγκεκριμένο ντύσιμο, συγκεκριμένο τρόπο διασκέδασης, συγκεκριμένη ορολογία που χρησιμοποιείται σε συζητήσεις και επεκτείνεται μέσω των socialmedia. Μια νοοτροπία που είναι κατάπτυστη και απορρίπτει κάθε περίπτωση υγιούς εξαίρεσης. Ένας τσούρμο από ντούκια με κολλητά μπλουζάκια σε ένα μαγαζί της παραλιακής είναι αισθητικό έγκλημα που θα έπρεπε να τιμωρείται με κριτήρια κακουργήματος.

Αρνούμαι να πάω, γιατί δεν θέλω να εθιστώ σε μια μπάρα με δεκάκιλα, προτιμώ να βλέπω αραχτός το Μουντιάλ.