Το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας

Από το 15^ο αιώνα μέχρι σήμερα υπάρχει μια μέρα μες το χρόνο που περνά και μας αφήνει μια αύρα μελαγχολική. Μια αύρα μυστηριώδη και δυσκολοκατάβλητη. Ας την αφήσουμε να μας παρασύρει σε ένα σύντομο ταξίδι στο παρελθόν:

[ «29 Μαΐου 1453» δείχνει το Ιουλιανό ημερολόγιο όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Β’ καταφέρνει να αλώσει την Κωνσταντινούπολη. Από τις 6 Απριλίου του ίδιου έτους καταβάλουν προσπάθειες οι Οθωμανοί να πετύχουν ό,τι πέτυχαν και οι Σταυροφόροι 200 περίπου χρόνια πριν (1204) πολιορκώντας το «κέντρο του Βυζαντίου». Η στρατιωτική δύναμη των Οθωμανών ξεπερναέι κατά πολύ αυτή των αντιπάλων τους τη δεδομένη στιγμή στο δεδομένο σημείο με αποτέλεσμα να καθίσταται δύσκολη η αποφυγή του μοιραίου από τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, που ηγείται της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και τα στρατεύματά του. Οι συγκρούσεις χαρακτηρίζονται ως άνισες υπέρ των Οθωμανών παρόλαυτα αξιομνημόνευτη είναι η ηρωική προσπάθεια των πολιορκημένων  οι οποίοι γνωρίζοντας, σαν τραγική ειρωνεία, το τέλος που τους επιφυλάσσει η μοίρα, δε σταματούν να μάχονται αγωνιωδώς για να προστατέψουν τον τόπο τους. Άλλωστε, είναι γνωστό το πνεύμα που διακατέχει τους Βυζαντινούς το οποίο αντικατοπτρίζεται στην απάντηση του Κωνσταντίνου προς το Σουλτάνο όταν εκείνος του ζητά την παράδοση της Πόλης:

«Το να σου δώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της, διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσομε τη ζωή μας»

Δίχως, λοιπόν, να υπολογίζουν τη ζωή τους ρίχτηκαν στη μάχη και τελικά υπέκυψαν. Οι Οθωμανοί με την σημαντικότατη αυτή κατάκτηση τους συνεχίζουν την εδαφική τους προώθηση που λίγο αργότερα θα φτάσει στο απόγειό της. ]

Επιστροφή στο ...έγχρωμο, παράδοξο, ανεξήγητο παρόν. Για άλλη μια φορά φαίνεται πως τον πιο σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι της ροής της ανθρωπότητας και του πολιτισμού έπαιξαν κυρίως οι ηττημένοι σε συνεργασία πάντα με τους νικητές. Η άλωση της Πόλης σηματοδότησε το τέλος του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης η οποία αποτελεί ένα πρώιμο στάδιο των όσων διαδραματίζονται στις μέρες μας, καθώς πολλοί από τους «πολιορκημένους» αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στην Ιταλία η οποία αποτέλεσε κομβικό σημείο και χώρο έμπνευσης φιλοσοφίας και πολιτισμού. Δύο αξίες που μέχρις τότε δεν είχαν κάνει την έντονη εμφάνισή τους στο ρου της ιστορίας.

Για ακόμη μία φορά φαίνεται πως το «ελληνικό» στοιχείο, στην ταινία που γυρίζεται από την αρχή της ανθρωπότητας με σκηνοθέτη το Θεό, παίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο πέρας των αιώνων.

«Σκηνοθέτησε Θεέ μου ό,τι σου ‘ρχεται στο νου και ποτέ μη σε φοβίσει το γαλάζιο τ’ ουρανού»