Γιατί τόσο χάδι;

Τελείωσε  το δεύτερο παιχνίδι της εθνικής μας ομάδας με την αντίστοιχη της Ιαπωνίας και όλοι βγήκαν να ευχαριστήσουν τους παίκτες για την εμφάνιση. Όλοι χαϊδεύουν την ομάδα που δείχνει ότι έχει χαμηλό ταβάνι και μιλούν για μεγάλη εμφάνιση.

Ποια εμφάνιση δηλαδή; Η ομάδα παίζει κάτι σαν ποδόσφαιρο. Δεν έχει πλάνο επιθετικά και αμυντικά στηρίζεται στον ογκόλιθο Παπασταθόπουλο και στο αν βρεθεί σε καλή μέρα ο Μανωλάς.

Προς θεού  δεν είπαμε ότι δεν προσπαθούν τα παιδιά, αλλά δεν παίζουν κιόλας. Φταίει ο προπονητής, φταίνε οι ίδιοι , φταίει η νοοτροπία του Έλληνα για το ποδόσφαιρο; Κάποιος φταίει τέλος πάντων.  Ακούμε συνεχώς ότι δεν μπορεί να παίξει η εθνική άλλο στυλ ποδοσφαίρου από αυτό που εμφανίζει τα τελευταία 10 χρόνια στα γήπεδα.

Ωραία ας βρούμε κάποιον να της αλλάξει το στυλ παιχνιδιού. Δηλαδή είμαστε γεννημένοι νικητές και δεν μπορούμε να κάνουμε υπομονή δυο –τρία χρόνια για να μην πονάνε και τα μάτια μας; Και τελικά αυτό που πέτυχε η  ομάδα μας στο Euro 2004 θα το εκμεταλλευτούμε η θα αρκεστούμε να βλέπουμε την ομάδα να πηγαίνει στις διοργανώσεις για μια –δυο καλές εμφανίσεις σε σχέση με την δυναμική της;

Σιγά σιγά Κατσουράνης – Καραγκούνης φεύγουν … Κάποιοι άλλοι δεν θα είναι στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Ας χτίσει ο νέος προπονητής   μια ομάδα με μικρό μέσο όρο ηλικίας  συν τους έμπειρους Τοροσίδη, Παπασταθόπουλο  για να υπάρχει λίγο ενδιαφέρον σε αυτήν την ομάδα που εκτός από την ψυχή των αρχηγών και από  μικρές εξαιρέσεις  οι υπόλοιποι νομίζουν ότι είναι πρωταθλητές και ασχολούνται με την κόμη τους και τις αυτό-φωτογραφίες.

Ας σταματήσει επιτέλους ο τύπος να διαμορφώνει στο μυαλό του έλληνα φιλάθλου ότι αυτοί είμαστε και δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Μπορούμε! Ταλέντο υπάρχει , μέλλον υπάρχει αλλά χάνεται στα στενά πλαίσια που έχουν  στήσει κάποιοι για το τι θα αντιπροσωπεύει η εθνική μας ομάδα.