Η σημαία που αγαπώ, έχει ένα λευκό σταυρό…

Την μέρα που παρουσιάστηκα στο στρατό την θυμάμαι όπως την ημερομηνία γέννησης μου. Έτσι, γιατί για εμάς τους άντρες το «φανταριλικι» είναι μια μεγάλη «ιστορία» (και εμπειρία) την οποία ψάχνουμε αφορμή για να διηγηθούμε. 

Σαν νεοσύλλεκτος παρουσιάστηκα στο Μεγάλο Πεύκο, πριν περίπου 10 χρόνια (24/2/2004). Ναι καλά καταλάβατε, στις Ειδικές Δυνάμεις (και ας μην μου φαίνεται!). Η εκπαίδευση είναι σκληρή και επίπονη, γι αυτό όποιος ενδιαφέρεται πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος για τις δυσκολίες που θα συναντήσει.  Εγώ δεν ήμουν όμως και το κατάλαβα σύντομα.

Οι πρώτες μέρες πέρασαν και ήρθαν τα «φυσιολογικά»: Ορκωμοσία, άδεια ορκωμοσίας επιστροφή και μετάθεση. Πλέον ήμουν ένας στρατιώτης. Για να γίνω ένας «κομάντο» όμως, έπρεπε να μεταβώ στην …………….Δράμα (τυχαίο το όνομα;;), στην περίφημη 5^η Μοίρα Καταδρομών, για να ολοκληρώσω μαζί με τους υπόλοιπους επιλεγέντες, την Προχωρημένη Εκπαίδευση Νεοσυλλέκτων. Η μετάβαση μας θα γινόταν την ίδια μέρα μέσω ΚΤΕΛ. Μας ευχήθηκαν «καλή υπομονή», μας στοίβαζαν με ανακούφιση στο λεωφορείο (με σχηματισμένο το γνωστό μειδίαμα στο πρόσωπο) και ξεκινήσαμε για το άγνωστο!

Οι ώρες του ταξιδιού πολλές, περίπου 12 αν θυμάμαι καλά. Να πηγαίνεις στο «άγνωστο», κάπου που δεν ξέρεις τι σε περιμένει, κάπου που έχεις ακούσει τα «χειρότερα» είναι ψυχοφθόρο. Γρήγορα, άρχισα να κατουριέμαι (συγχωρέστε με για την έκφραση) από το άγχος. Το λεωφορείο όμως αρνούταν να κάνει στάση. «ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ» φώναζε ο αξιωματικός που μας συνόδευε. Όλες οι «σειρές» μου (έτσι ως γνωστόν αποκαλούμε τα άτομα με τα οποία παρουσιαστήκαμε την ίδια μέρα στο στρατό) ήταν κουρασμένοι και προσπαθούσαν να κοιμηθούν ακόμη κι αν βαρούσαν κανόνια (λέμε τώρα) ή αν ροχάλιζαν 40 άτομα (όπως κι έγινε). Ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε μετά από την κοπιαστική ημέρα.

Η μεγάλη ώρα της …..άφιξης, δεν άργησε να έρθει! Επιτέλους μετά από ατελείωτες ώρες ταξιδίου (ειδικά για εμάς από την επαρχία που δεν ήμασταν συνηθισμένοι) φτάσαμε στην Δράμα, περίπου στις 12.00 το βράδυ. Οι παλιοί φαντάροι και οι εκπαιδευτές μας υποδέχτηκαν με κραυγές: «τώρα θα δείτε τι σημαίνει εκπαίδευση, νέοι!»

Και δυστυχώς για εμάς, το έκαναν πράξη! Πολλή γυμναστική, αρκετά αξιόλογη εκπαίδευση αλλά ακόμα περισσότερα καψώνια. Ξεκινήσαμε 98 και μείναμε 62. Οι υπόλοιποι δεν άντεξαν… Εγώ έμεινα μέχρι τέλους. Για την πατρίδα ρε γαμώτο!