Εσάς,
που μιλάτε για επιτυχία, σας καταλαβαίνω. Εσάς, που μιλάτε για αποτυχία, επίσης.
Πλέον, οφείλουμε και πρέπει όλοι μεταξύ μας να καταλαβαινόμαστε. Μόνο έτσι
σπιθαμή προόδου θα φανεί. Μερικοί ίσως το παρατηρήσατε. Μερικοί ίσως απλά το
αισθανθήκατε. Άλλοι ίσως και τα δύο. Τελικά, το μόνο πράγμα που μπορεί να
ενώσει θεαματικά τούτον εδώ το λαό είναι το ποδόσφαιρο. Περισσότερο από κάθε
άλλο λαό του πλανήτη. Αυτές τις λίγες στιγμές απολαμβάνω. Που
πρέπει όλοι να απολαμβάνουμε. Έτσι προχωρούν οι λαοί. Συσπειρωμένοι..!
Η ομόνοια
που έλαβε χώρα σε τούτη εδώ τη χώρα, από το ματς κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού μέχρι και την
εκτέλεση του πέμπτου πέναλτι των Κοσταρικανών, είναι πρωτοφανής. Περισσότερο κι
από το Εuro
του 2004. Τότε οι καιροί φαίνονταν ευκολότεροι. Τώρα, που μόνο εύκολοι δεν
είναι, η συσπείρωση φούντωσε...
Είχα καιρό να στεναχωρηθώ έτσι για αθλητικό
γεγονός. Συνήθως, θεωρώ πως δεν αξίζει. Μα το προχθεσινό ήταν διαφορετικό. Για
ποδοσφαιρικά σχόλια αντοχή κι όρεξη δεν έχω. Σε λίγες ώρες το μελαγχολικό
συναίσθημα λογικά θα με ...εγκαταλείψει. Μα κι αν δεν καταφέραμε να εκτοξεύσουμε τη χαρά μας
στα ουράνια, ίσως το βασικό σκοπό μας, δίχως να το καταλάβουμε, τον πετύχαμε.
Ομόνοια αδέρφια! Ομόνοια κι όλα καλά θα πάνε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου