Μια χώρα με μέγεθος μικρότερο από αυτό της Κρήτης και με πληθυσμό ίσο με το Περιστέρι, σφηνωμένη στη μέση της Ευρώπης και με γείτονες την Γαλλία, το Βέλγιο και την Γερμανία. Μια χώρα με ιδιαίτερα δυνατή οικονομία και της οποίας οι κάτοικοι έχουν το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο. Μια χώρα που διατηρεί την ανεργία σε χαμηλότατα επίπεδα χάρη στην αψογη και υποδειγματική λειτουργία του κράτους της. Μια χώρα που παρόλο που νιώθει οτι απειλείται η εθνική της ταυτότητα λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών - σχεδόν το 50% των κατοίκων της είναι αλλοδαποί - εντούτοις τους υποδέχεται όλους, τους παρέχει οσα παρέχει και στους ντόπιους και τους ενσωματώνει πλήρως στην κοινωνική και εργασιακή ζωή του τόπου. Μια χώρα στην οποία από την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου θα καταλάβεις ότι σε σέβεται όχι μόνο σαν κάτοικο αλλά πάνω απ όλα σαν άνθρωπο. Μια χώρα με τέσσερις επίσημες γλώσσες - ανάμεσα στις οποίες και αυτή της μεγαλύτερης μειονότητας στην χώρα, τα Πορτογαλικά- και με κατοίκους που μιλάνε από τρεις γλώσσες και πάνω. Μια χώρα με ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως συστήματα στοιχειώδους και επαγγελματικής εκπαίδευσης, με τα δημόσια σχολεία να μην ζηλεύουν σε τίποτα τα ιδιωτικά. Μια χώρα που φιλοξενεί δύο Ευρωπαϊκά σχολεία - σχολεία στα οποία συναντιούνται και φοιτούν μαθητές απ όλη την Ευρώπη - και ένα διεθνές, αμερικανικών προτύπων, κολέγιο. Μια χώρα στην οποία σε μικρή ακτίνα, στην μικροσκοπική πρωτεύουσα της, θα βρεις ιταλική, ισπανική, πορτογαλική, ελληνική, ασιατική και αφρικανική κουζίνα. Μια χώρα με ευχάριστους και φιλέλληνες ανθρώπους, που ακόμα διατηρεί τον μεσαιωνικό κληρονομικό αξίωμα του Δούκα, γι'αυτό και επίσημα αποκαλείται το Μεγάλο Δουκάτο. Είναι το Λουξεμβούργο, η χώρα στην οποία πέρασα το σύνολο των σχολικών μου χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου